YENÄ° Hayat Onlarla Güzel

    Allâh hepimize uzun ve bereketli bir ömür nasib etsin. Bir gün hepimiz yaÅŸlanacağız.

Bunu bilmemize raÄŸmen, yine de yaÅŸlılarımıza, büyüklerimize karşı gerekli saygı ve hassasiyeti gösterdiÄŸimizi söyleyemeyiz.

Elbette, modern Batı toplumlarıyla kıyaslandığında bizim toplumda yaÅŸlılarımıza ve büyüklerimize karşı gösterilen saygı ve hassasiyet oldukça müsbettir. Ancak bunun yine de ideal mânâda olduÄŸu söylenemez.

Oysa hayat onlarla güzel.

YaÅŸadığımız mutsuzluk ve tatminsizliÄŸin, bizi rûhen ve bedenen geren tüm stres ve korkularımızın kaynağına indiÄŸimizde, göreceÄŸiz ki, bütün bunların kaynağında, yaÅŸlıları günlük yaÅŸantımızın bir parçası olmaktan çıkarmamız, onları hayatımızın dışında tutmamız, yaÅŸamı onlarla paylaÅŸmamamız yatmaktadır.

Pek çok insan bu gerçeÄŸin farkında deÄŸildir ancak yaÅŸlı insanların hayatımızdaki yeri ne kadar boÅŸalsa, onların boÅŸluÄŸunu stres, korku, ümitsizlik, endiÅŸe ve mutsuzluk doldurmaktadır.

Bizler her ne kadar kabullenmek istemesek de, ne kadar büyürsek büyüyelim, bir yanımız hep çocuk kalmakta, hangi konuma yükselirsek yükselelim ve toplum içindeki statümüz ne olursa olsun, bir yanımız hep yardıma muhtaç, elinden tutulması gereken küçük bir çocuk olarak kalmaktadır.

Böyle durumlarda evimizde, aile çevremizde ve yakınımızda yaÅŸlılarımızın olması, bizler için hep bir güvenlik ve sığınak görevi görmektedir. Ancak biz yaÅŸlılarımızı ne yazık ki ailemizden ve günlük yaÅŸantımızdan dışarı attığımız için, güçsüz ve çaresiz durumlarda yaslanacağımız bu güvenlik ve sığınağı bulamamakta, dolayısıyla stres ve güvensizlik duygusuyla kuÅŸatılmaktayız.

Oysa onların varlığı bile bizler için bir huzur ve emniyet kaynağıdır.

En umutsuz ve çaresiz anlarımızda bile onlardan alacağımız küçük bir nasihat, onların bize güven aşılayan iki çift sözü bizler için müthiÅŸ bir enerji kaynağı olabilmekte, bizi gerginlik ve stresten kurtarabilmekte, kendimizi daha iyi ve daha rahat hissetmemizi saÄŸlayabilmektedir.

Hayat onlarla güzeldir. Onlarsız bir hayat, sığınaksız, pusulasız ve güvensiz bir hayattır.

Bir kahvaltı sofrasında onların da olması, o kahvaltıyı hiçbir ÅŸeyle deÄŸiÅŸtirilemeyecek derecede lezzetli ve keyifli yapabilmektedir. O sofrada sadece onların da oturuyor olması yeterlidir bunun için.

Sadece anne, baba ve kardeÅŸleriyle büyüyen çocuklar, eksik büyüyorlar demektir. Oysa milyonlarca, milyarlarca defa isbat edilmiÅŸtir ki, dedeleriyle ve nineleriyle büyüyen çocuklar hem daha mutlu ve neÅŸeli büyüyorlar, hem de daha giriÅŸken ve akıllı oluyorlar. Dedesini ve ninesini her gün gören çocuk, hayatı da daha çabuk kavrayabilmekte, dolayısıyla “daha erken büyümektedir”.

Biraz olsun akl-ı selimle düÅŸünürsek rahatlıkla anlarız ki, hayattaki mutsuzluÄŸumuzun, tatminsizliÄŸimizin ve streslerimizin, korkularımızın kaynağında, yaÅŸlıları hayatımızdan çıkarmamız ve bu hayatı “onlarsız” yaÅŸamamız, “onlar olmadan” yaÅŸamaya çalışmamız yatmaktadır.

Onlar bize yalnızca güven vermekle kalmaz, aynı zamanda hiç kimseden göremeyeceÄŸimiz dostluÄŸu da sunarlar bize. Çünkü bizi bir tek onlar karşılıksız sever, bir tek onlar herhangi bir çıkar gözetmeksizin ellerimizden tutarlar.

Onlar bize herÅŸeylerini fedâ etseler dahi yine de yetersiz görürler, ancak bizim onlara söyleyeceÄŸimiz bir çift söz bile onlar için dünyalara bedeldir. Onlar bizden alacakları en küçük bir hediyeyle bile dünyanın en mutlu insanları olurlar ancak bizim için dünyaları bile fedâ etseler bunu yeterli görmezler.

Aslında, ne kadar ilginç bir durum, deÄŸil mi? Neredeyse bütün hayatımız, bizim için bu fedakârlıkları yapabilecek, bizi çıkarsız sevebilecek, mutluÄŸunu bizim mutluluÄŸumuza endeksleyecek, günün her ânında bizi düÅŸünecek insanları aramakla geçer. Hayatımızı, böyle bir eÅŸ, arkadaÅŸ, sevgili, partner veya dost aramakla harcarız. Harcarız harcamasına ama, yine de bulamayız böyle birini.

Oysa böyle birileri hazır olarak vardır, hemen yanıbaşımızdadır ancak biz onları kendi ellerimizle hayatımızın dışına itmiÅŸ, onları kendi isteÄŸimizle kendimizden uzak tutmuÅŸuzdur.

Onlar, yaşlılarımızdır.

Bizi çıkarsız ve menfaatsiz sevenler, onlardır. Bizim için her türlü fedakârlığı yapmaya hazır olanlar, onlardır. Gece gündüz bizi düÅŸünen yine onlardır. Buna raÄŸmen bizler kendi ayaklarımızın üstünde durmayı öÄŸrenir öÄŸrenmez, ilk iÅŸ olarak onlardan kaçmaya, onlardan kurtulmaya çalışmış, hayatı onlardan bağımsız yaÅŸamayı seçmiÅŸiz. Ve tüm ömrümüzü, yaÅŸlıların bize sunmaya dünden razı oldukları sevgi ve fedakârlığı bize hiçbir zaman sunmayacak olanlardan beklemekle, ummakla harcamışız.

Bizim güçsüzlüÄŸümüzün ve çaresizliÄŸimizin en büyük sebebi, yaÅŸlıları hayatımızdan çıkarmamızdır. Sadece güçsüzlük ve çaresizliÄŸimizin deÄŸil, stres ve mutsuzluÄŸumuzun sebebi de budur.

Çünkü hayat onlarla güzeldir.

Onların olduÄŸu yerde stres deÄŸil huzur vardır; onların olduÄŸu yerde güçsüzlük ve çaresizlik deÄŸil güvenlik ve kendine güven duygusu vardır. Onların olduÄŸu yerde yeis ve endiÅŸe olmaz. Çünkü onların olduÄŸu yerde neÅŸ’e, sevinç ve mutluluk vardır.

Ailede onlar da varsa, yetiÅŸkinler daha bir çocuk, çocuklar da daha bir yetiÅŸkin olurlar.

Ailede onlar da varsa, kahvaltılar, namazlar, sohbetler, misafirlikler, hatta uyku saatleri, evdeki herÅŸey ama herÅŸey daha bir güzel, daha bir anlamlıdır.

Ailede onlar da varsa, eÅŸler arasındaki kavgalar bile sadece ânlıktır, ertesi güne sarkmaz. Ailede onlar da varsa, çocuklar arasındaki kavgalar bile tatlıdır, neÅŸ’e ve eÄŸlence kaynağıdır.

Onların olduÄŸu sofrada ekmeÄŸin kokusu daha bir sıcak, çayın kokusu daha bir buram buramdır. Çorbanın içinde huzur ve saadet, tabağın içinde bereket vardır.

Evde onlar da varsa, masa, sandalye, televizyon, evdeki her eÅŸyâ bile daha bir kıymetlenir. Evde onlar varsa odalar bahar bahçe, evin içi gülistandır.

Onlar varsa hayatın her ânı daha bir güzeldir, yaÅŸanan her ÅŸey daha bir anlamlıdır.

Hayat onlarla güzel.