Çok...
Çok özledim anne...

ÇocukluÄŸumu...
Kerpiç damlarımızı...
Karayazgılı köyümü...

En çokta;
Yanımda...
Ama uzanamadığım seni.
Seni anne...


Karabalıklar içinde ÅŸimdi yapayalnızım.
Yanında avazım çıktığınca aÄŸlardımda,
Sesim çıkmazdı kerpiç damlardan.

Åžimdi için için yanarımda,
Sesim...;
Beton yığınları arasında yankılanır,
Yankılanır durur be anne...


Ve kimse...
Kimse avutmaz beni,
Kimse silmez gözyaÅŸlarımı.
Herkes kendini yaÅŸar,
Tıpkı benim kendimi yaşadığım gibi...


Ne olur...
Ne olur, zaman bian geriye dönse,
Sana doya doya sarılabilsem...

Koklasam buram, buram seni...
Başımı okşasan...
Ve ben...,
Ben olduÄŸumu kavrayabilsem...


Tükendim anne,
Tükendim artık...

Ve çok...
Çok üÅŸüyorum...

Kimse...
Ne senin gibi seviyor,
Nede senin gibi sarıyor Anne.

Zaman nasılda geçti anne,
Nasıl savrulduk böyle...

Ne oldu bizim hayallerimize,

Niye...
Köyümüz,
Evimiz;
Boş kaldı anne...!!!


Bende körmüÅŸüm be anne.
Ancak...;
Durulunca her şeyin farkına vardım...

MeÄŸer;
Yıllar yılı
Yalan dünyanın çarkında
Fırıldak olup, dönmüÅŸüm;
DönmüÅŸüm be Anne...


Mehmet DoÄŸanay
KIRÅžEHÄ°R
OXCÄ° KÖYÜ / AVANOÄžLU KÖYÜ