Çok...
Çok özledim anne...

Çocukluğumu...
Kerpiç damlarımızı...
Karayazgılı köyümü...

En çokta;
Yanımda...
Ama uzanamadığım seni.
Seni anne...


Karabalıklar içinde şimdi yapayalnızım.
Yanında avazım çıktığınca ağlardımda,
Sesim çıkmazdı kerpiç damlardan.

Şimdi için için yanarımda,
Sesim...;
Beton yığınları arasında yankılanır,
Yankılanır durur be anne...


Ve kimse...
Kimse avutmaz beni,
Kimse silmez gözyaşlarımı.
Herkes kendini yaşar,
Tıpkı benim kendimi yaşadığım gibi...


Ne olur...
Ne olur, zaman bian geriye dönse,
Sana doya doya sarılabilsem...

Koklasam buram, buram seni...
Başımı okşasan...
Ve ben...,
Ben olduğumu kavrayabilsem...


Tükendim anne,
Tükendim artık...

Ve çok...
Çok üşüyorum...

Kimse...
Ne senin gibi seviyor,
Nede senin gibi sarıyor Anne.

Zaman nasılda geçti anne,
Nasıl savrulduk böyle...

Ne oldu bizim hayallerimize,

Niye...
Köyümüz,
Evimiz;
Boş kaldı anne...!!!


Bende körmüşüm be anne.
Ancak...;
Durulunca her şeyin farkına vardım...

Meğer;
Yıllar yılı
Yalan dünyanın çarkında
Fırıldak olup, dönmüşüm;
Dönmüşüm be Anne...


Mehmet Doğanay
KIRŞEHİR
OXCİ KÖYÜ / AVANOĞLU KÖYÜ