YALAN DÜNYA...


Ah..... ah.....
Anlayamadım...

Bumuydum,
Yoksa böylemi oldum...
İnan anlayamadım.

Bir sabah...
Bir sabah baktım ki,
Hayat....
Ellerimin arasından geçip gitmiş.

Gitmişte...
Oralı olmamışım,
Farkına varamamışım.

Sanki....
Doğarken ağlamışlığım,
Yaşanacak kaderime işaretmiş.

Şimdi....
Köhne bir köşede,
Yalnızlığımla başbaşayım.

Yaşanmamış...
O kadar çok zamanlarım...
Ve yaşanmamış,
O kadar çok öykülerim var ki...?

Hepsi...
Şimdi öksüz.
Mevsimlerim kayıp,
Gecelerim sahipsiz...

Ya hu....!
Bana eşlik eden, Gölgeler bile yorgun.
Benim gibi...

Hey... be;
Baksana,
Kimim ben.
İfade edemem...

Ben...
Beni unutmuşluğun içinde,
Karşı çıkamam, bensiz konulmuş kurallara.

Ondandır....
Kurban giderim çoğu zaman,
Yargısız infazlara...

Bu yüzden...
Sevinçlerim gizli kalmış içimde,
Heyecanlarımı dışarıya vuramamışım...

Kimse bilmemiş,
Kimse sormamış,
Bende anlatmamışım...

Varsa, yoksa....
Bir somun ekmeği umut etmişim kendime.

Hatda...
Yiyip bitirmişimde,
Kırıntılarını topluyordum artık...

Ne yapayım yani...
Ağlayamam hıçkırarak,
Gülemem ağız dolusu....

Her gün aynı şevkle,
Bir hayalimi öldürürüm...
Hemde,
Kendi ellerimle.

İnanmazsın tabi...
İşte adaleti olmayan dünyanın,
Bu adaletsiz terazisinde...
İsyan edemem,
Baş kaldıramam,
Haykıramam korkulardan...

Dahası var, koçum...
Kendine dahi hayrı olmayan vicdanlarda,
Yargılanırım ömür boyu.

Hayallerime,
Düşlerime bile gem vururlarda,
Yine susarım...
Susarım be dervişim...

Aşk mı...
Bir daha kapıdan bile geçmedi.
Belki de geçtide,
Bunca hengameden ben göremedim...

Yada...
Ben uyurken,
Usulca...
Yel gibi,
Geçip gitmişti kapıdan.

Oysa....
Yıllarca aramıştım.
Türkülerde,
Ağıtlarda...
Yaşamımdaki her şeyde...

Kimi zaman...
Bir sigara izmaritinde.
Kimi zaman...
Bir rakı bardağı dibinde.

Bazan...
Sağnak bir yağmurda.
Ve....
Kimi zaman da,
Bir gül bahçesdinde.

Artık...
Yerimden kalkasım bile gelmiyor.

Hey...!
Yalan dünya...
Tad vermiyorsun,
Yok bir anlamın benden yana.

O....
Çenesi düşük, ben var ya...!
Aniden ...,
Uzun sessizliklerin adamı oldum.
Artık...,
Kendimle bile konuşmaya korkuyorum.

Şarkı dinlemeyi de, çoktan bıraktım...
Çünkü acıtıyorlar,
Söz dinletemediğim yüreğimi...

Sevdan diyor hepsi...
Kovamadığım o dünyamdan.

Hiç böyle değildim...
Nasıl bu duruma geldim.

Yaşama böylesine yılgın,
Böylesine soğuk,
Ve böylesine uzak bakmazdım.

En soğuk günlerde bile,
Kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı beni.

Karda çiçekler açtırırdım...
Hayat suyunu kana kana içerdim.

İçerdim,
Çünkü sen vardın...
Sen...

Çünkü sen sevdaydın,
Akş idin, güneştin...
Renga renk çiçektin.

Yüreğimdeki ateş,
Türkülerdeki sevgili,
Sevincimin adı,
Umutlarımın da kaynağıydın...

Sen...
Evet...sen.
Hayatın anlamıydın...

Yo...yoo..
Sen hayattın, hayat.
Evet...
Hayatın ta kendisiydin.

Ve.....
Bir gün,
Uçup gitmiştin,
Ellerimin arasından...
Nasılda gitmene izin vermiştim.

Oysa sen...,
Dedimya,
Çok şeydin...
Her şeydin...

Yokluğun acı veriyor...
Ve içim ağlarken,
Yüreğimdeki ateşte yok artık.
Yerinde buz dağları.
Buz...

Artık susmak da yok...
Kaybedecek bir şeyim yok ki,
Susayım daha...

Ben var ya...
Ben...
Beni bir kere aldım mı ayaklar altına...

Sana söylüyorum...
Hey...

Bre tekerine tükürdüğümün,
Her şeyi yalan dünya.
Doğarken,
Ağlayışıma engel olabildinmi ki,
Olasın engel,
Suskunluğumu bozmama...


Mehmet Doğanay
Kırşehir
OXCİ / AVANOĞLU KÖYÜ
(Gönül Nağmeleri)